Over verjaardagen

Zo jammer, is er iemand jarig, hoera hoera, en dan wordt daar meteen weer ongevraagd iets over geschreven op dit blog.



Zonder het woord DE te gebruiken overigens, anders zou dat opgevat kunnen worren als signaal om te stoppen met lezen. Verstandige regelmatige bezoekers van dit blog hebben trouwens helemaal geen stopwoord nodig, die beginnen niet eens aan teksten op dit blog!



Begin ik met dat lekkere stukje gebak te laten zien dat een jarige job zo graag had willen opeten, maar dat helaas voor hem aan een gast was verstrekt. En heeft vervolgens een jarige job voor zichtzelf een pietepeuterig stukje taart afgesneden om alsnog een juiste hoeveelheid calorieën binnen te krijgen.



In en in triest daarbij is natuurlijk dat hij jullie bloggert zo goed kent dat hij zelf alvast een weblogblokje voor zijn ogen heeft gemaakt.



Is een huidige 8-jarige nog blij met wat gewelddadig aandoend playmobil speelgoed, vraagt u zich vast af? Nee, er is als kado gekozen voor meer interactief vermaak. Dat, als het even stil zou blijven zitten, hier smaakvol op de foto te zien was geweest.



Het spint, het eet vis, je kunt het ook aaien, het heeft 4 zachte pootjes, nou, kun je het raden? (Annie MG Schmidt).



Eindelijk kan ik van jarige job en kado een fatsoenlijk plaatje schieten, ik moet zelfs echte frank-103 balkjes plaatsen.



Dan komt het mormel, in een moment van verstandsverbijstering, ook bij mij op schoot zitten (oké, ik geef het toe, ik heb het gewoon afgepakt van het grut....), en het cameratouwtje zorgt voor enkele spontane fotogenieke momenten!



Het mormel, laat ik het Simba noemen, heeft dan het camerageklik gehoord. En ook camera's voldoen als speelgoed voor een wild Simba-beest!



Jullie begrijpen vast dat we toen, ter behoud van het Panasonicje, huiswaarts zijn gegaan. Van een jarige job mochten we Simba niet bij ons laten logeren, hij mocht ook niet even in onze auto kijken.



De hachelijk?