De jacht op de fiets, het slot

In het krachtenveld dat bestaat uit het zelf opgelegde budget, wensen, prijs en kwaliteit van het aanbod van fietsen, leverbaarheid van fietsen en de uiterste datum wanneer ik de fiets wil hebben heb ik eigenlijk afgelopen zondag al de knoop doorgehakt. Een aluminium fiets kan niet roesten, een witte fiets is dus niet na 3 jaar roodbruin gevlekt. Een witte fiets moet dus kunnen! Daarnaast heb ik de voorkeur voor een lokale dealer en voor het niet bestellen via internet of uit de andere kant van het land halen van de fiets. En de lokale dealer had zaterdag een overjarige (afgeprijsde) witte Bianchi met Veloce compact staan in maatje 59. Maar zou een 59 centimeter frame groot genoeg zijn?

Vanmiddag ben ik weer naar deze lokale dealer gegaan, uitstekend geholpen (fiets gepast en afgesteld) en daarna ging het snel: schoenen en pedalen uitzoeken, rondeteller en zadeltasje met reserveband, bandenlichters en gereedschap. Pompje. De fiets is gekocht! Thuis een boterham eten, wat noodzakelijke schappies doen (vette hap voor het avondeten), thee drinken bij opa en oma die dit weblog ook regelmatig bezoeken en hier niet genoemd willen worden, en dan de fiets ophalen. Natuurlijk staat hij (of is het een zij) in de kamer mooi te zijn. Het waait te hard voor een testrondje, maar ik ben wel het kliksysteem van de schoenen wezen uitproberen. Morgenavond naar neef Erik voor wat noodzakelijk hellingonderzoek (ga ik jullie uitgebreid over vertellen) en vrijdag ga ik een rondje rijden! Het enige deel van dit rondje dat riskant zou kunnen zijn is het vast en los klikken van de pedalen. Ook daarover gaan jullie hier lezen. Hachelijk!