Het fotoverhaal

Voor de fotocursus moet ik een fotoverhaal produceren. En daar heb ik mij gisteren op gestort. Noodgedwongen. Met hulp van Remco en John, die hier beiden natuurlijk niet genoemd willen worden. Het is een akelig verhaal geworden, zonder happy end.

1 Het verhaal begint bij het ontmoeten van Remco, ik begrijp het heus als jullie nu al afhaken! We hebben afgesproken op een eenvoudig te herkennen punt langs de weg.



2 Remco wil niet meteen met ons mee, eigenlijk wil hij helemaal niet met ons mee. Maar gaan we met Remco mee. Dit zijn duh details waar het om gaat.



3 Maar eerst moet de inwendige mens nog voorzien worden van een geheel overbodige hoeveelheid vetten, suikers, kleur en smaakstoffen.



4 Na uren wachten zijn we eindelijk, uitgehongerd, op sterven na dood, aan de beurt!



5 De doordachte keukenmachine staat al klaar.



6 Na het overhandigen van een klein geldbedrag is het van ons. Het weet (nog) niet dat het op gruwelijke wijze door ons verslonden gaat worden!



7 Wachten op het oordeel van de beul.....



8 Meedogenloos wordt het innerlijk beroerd.



9 Zonder deksel gaat het scheppen eenvoudiger en duurt het proces minder lang.



10 Het is een wreed maar prachtig, kleurig gebeuren. En laat ik ook smaakvol zeggen!



11 Dan is het afgelopen, klaar, op. Het einde.



12 Nu het hoogtepunt van de dag is geweest, kunnen we (relatief) veilig mee met Remco. Waar we precies naar toe zijn geweest, of we op de A1 in de file hebben gestaan of toch via Almere zijn gereden, daar fout zijn gereden zodat we alsnog weer aan konden sluiten in de file, of er een Mega Mindy Ferrari of toch een glace-koeken Alfa is gekocht in Putten, en hoe de tosti de heerd dit keer smaakte, eens zal ik het hier vertellen!



Hachelijk?