Madelon 103 wilde dit jaar géén trein of cd van destiny's child voor moederdag. Belachelijk natuurlijk! 
Het werden dus op school gefabriceerde kunstwerkjes, zie bovenstaande afbeelding, en de verzamelde werkjes van Nicolaas Flamel, die ik geheel toevallig zelf ook graag wil lezen, en die jullie het best in de plaatselijke boekhandel kunnen bestuderen. 
Op weg naar mijn schoonmoeder, die hier zeker niet genoemd wil worden, ontwaarde ik een SBB Cargo lok (niet op bovenstaand plaatje!) op een plaatselijk rangeerterrein (voor de leek: de hemhavens). 
Nadat ik de rest van de familie 103 bij mijn schoonmoeder uit de auto gezet had ben ik even gaan kijken. 
Zoiets moet je dan niet overdrijven, je moet dan geen uren wegblijven, dat past niet! Maar er stond meer dan alleen een SBB cargo lok. 
Er stond een boel boeiend materiaal! Wachtend om op de foto te gaan. 
Sterker nog, ik had gewoon het gevoel alsof ze daar voor me neer gezet waren. Een meneer van een lokale onderneming vroeg me direct voor welk tijdschrift ik foto's kwam maken, er kwamen daar wekelijks fotografen 
en ze hadden zelfs een abonnement op Rail Magazine genomen om de foto's terug te zien, en om te weten te komen wat daar nu weer voor iets boeiendes voor de deur gestaan had. 
Er liep ook inderdaad nog iemand, met een mooie spiegelreflex camera. 
Nu mijn spiegelreflex helaas is overleden heb ik nog even overwogen die fotograaf aan te spreken, maar de klok tikt door en voor je het weet gaat de mobiele telefoon en wordt er gevraagd waar je blijft. 
Goed, dat had dus gekund indien ik mijn mobiel bij me zou hebben, wat niet zo was, omdat ik deze al weer een paar dagen kwijt ben, wat op zich heerlijk rustgevend is. 
Dan, na ongeveer plusminus bij benadering een halfuur (kan iets langer geweest zijn), staat (bijna) alles erop, ongeveer 50 foto's en een voldaan gevoel, 
en rijd ik terug naar mijn schoonmoeder, die hier trouwens nog steeds niet genoemd wil worden. Voor een soepje (best wel vegetarisch, zie onderstaande foto) en een spelletje Can't stop. 
Maar dat Can't stop, dat herken ik helemaal niet, ik heb dus niet meegedaan. 
Hachelijk?
Het werden dus op school gefabriceerde kunstwerkjes, zie bovenstaande afbeelding, en de verzamelde werkjes van Nicolaas Flamel, die ik geheel toevallig zelf ook graag wil lezen, en die jullie het best in de plaatselijke boekhandel kunnen bestuderen. Op weg naar mijn schoonmoeder, die hier zeker niet genoemd wil worden, ontwaarde ik een SBB Cargo lok (niet op bovenstaand plaatje!) op een plaatselijk rangeerterrein (voor de leek: de hemhavens). Nadat ik de rest van de familie 103 bij mijn schoonmoeder uit de auto gezet had ben ik even gaan kijken. Zoiets moet je dan niet overdrijven, je moet dan geen uren wegblijven, dat past niet! Maar er stond meer dan alleen een SBB cargo lok. Er stond een boel boeiend materiaal! Wachtend om op de foto te gaan. Sterker nog, ik had gewoon het gevoel alsof ze daar voor me neer gezet waren. Een meneer van een lokale onderneming vroeg me direct voor welk tijdschrift ik foto's kwam maken, er kwamen daar wekelijks fotografen en ze hadden zelfs een abonnement op Rail Magazine genomen om de foto's terug te zien, en om te weten te komen wat daar nu weer voor iets boeiendes voor de deur gestaan had. Er liep ook inderdaad nog iemand, met een mooie spiegelreflex camera. Nu mijn spiegelreflex helaas is overleden heb ik nog even overwogen die fotograaf aan te spreken, maar de klok tikt door en voor je het weet gaat de mobiele telefoon en wordt er gevraagd waar je blijft. Goed, dat had dus gekund indien ik mijn mobiel bij me zou hebben, wat niet zo was, omdat ik deze al weer een paar dagen kwijt ben, wat op zich heerlijk rustgevend is. Dan, na ongeveer plusminus bij benadering een halfuur (kan iets langer geweest zijn), staat (bijna) alles erop, ongeveer 50 foto's en een voldaan gevoel, en rijd ik terug naar mijn schoonmoeder, die hier trouwens nog steeds niet genoemd wil worden. Voor een soepje (best wel vegetarisch, zie onderstaande foto) en een spelletje Can't stop. Maar dat Can't stop, dat herken ik helemaal niet, ik heb dus niet meegedaan. Hachelijk?
3 opmerkingen:
Voor die foto's zou ik ook mijn (schoon)moeder vergeten zijn.
Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, ook een moeder niet!
@ME: mijn bezoek is daardoor - onbedoeld uiteraard - iets korter geworden, maar het gaat natuurlijk om de kwaliteit (lees: koffie en koek) van de tijd samen!
@René: moeders moet men zeker niet in de bek kijken!
Een reactie posten